恰同学少年

དམར་དམག་དང་འབྲེལ་བའི་གློག་བརྙན་ལ་ལྟ་འདོད་མི་འདུག རྒྱུ་མཚན་ང་རང་དམར་དམག་གི་དུས་རབས་དང་མ་འཁེལ་བས་ཡིན་ནམ། ཡང་ན། དམར་དམག་དང་མཉམ་དུ་བརྒྱུད་མྱོང་བའི་ཨ་མྱེས་དང་ཨ་ཕས་ཆུང་དུས་ནས་དམར་དམག་གི་གློག་བརྙན་ཕུད་དྲགས་པས་དེས་སུན་སྣང་བཟོས་པ་གང་ཡིན་མི་ཤེས་མོད། གང་ལྟར་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་ཇི་ལྟར་བླངས་པའིཐད་ཀྱི་གློག་བརྙན་ལ་ལྟ་སྙིང་མི་འདུག འོན་ཏེ། གནས་སྐབས་འདི་ལྟར་བསྒྱུར་ཞོག ༼སློབ་གྲོགས་ཆ༽ ཞེས་པའི་མུ་འབྲེལ་གློག་བརྙན་འདི་ལྟ་སྙིང་འདོད་བྱུང་། བལྟས་ནས་ཀྱང་ཡིད་ཀྱི་མཚོ་མོ་དྲག་ཏུ་སྐྱོམ་ཞིང་། བལྟས་ཚར་ནའང་རང་དགར་འཇོག་མ་འདོད་པར་བརྙན་དཔྱད་ཅིག་འབྲི་སྙིང་སྐྱེས། གློག་བརྙན་ནང་གི་མི་སྣ་དག་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་དང་འབྲེལ་བ་ཆེ་ནའང་། གློག་བརྙན་རང་དམར་པོའི་སྲིད་དབང་དང་འབྲེལ་བ་ཅི་ཡང་མེད་ཅེས་བཤད་ཀྱང་ཆོག་སྟེ། གློག་བརྙན་འདི་ནི་དགེ་རྒན་ཚོས་ཇི་ལྟར་སློབ་གསོ་བྱེད་པ་དང་སློབ་མ་ཚོས་ཇི་ལྟར་དཔེ་ཀློག་བྱེད་པའི་བརྗོད་གཞི་འདི་དང་དམ་པོར་འབྲེལ་འདུག ༡-དགེ་རྒན་དང་སློབ་གསོ། ཅི་ལྟ་བུ་ཞིག་ཡིན་ན་དགེ་རྒན་ཞིག་གི་མཚན་ཉིད་ཚང་ངམ། ཐོག་མར་ཐོས་པས་རྒྱུད་ཕྱུག་པ་ཞིག་ངེས་པར་ཡིན་དགོས་པ་དང་། སློབ་མ་ཚོར་བསྟུན་མཁས་པ། འགྲོགས་བདེ་གཤིབ་བདེ་ཡིན་པ། ལྷག་པར་དུ་བསམ་བློའི་མཐོ་ཚད་ཞིག་ནས་འགྲེང་སྟེ་སློབ་མའི་རྒྱུད་འདུལ་མཁས་པ་ཞིག་ཅིས་ཀྱང་ཡིན་དགོས་པ་སྟེ། སློབ་གཙོ་དཔེ་བཞག་པའི་སློབ་མའི་ཁ་མིག་ཡར་ལྟ་ཕྱོགས་ལ་རྒྱབ་སྐྱོར་མཐའ་གཅིག་ཏུ་བྱེད་པ་དང་། ཡང་ནག་ཉེས་གང་ཞིག་ནམ་ཡང་འགེབས་སྲུང་མི་བྱེད་པར་ཐག་གཅོད་པའི་བློ་དང་། ལྷག་ཏུ་སློབ་མའི་སྐྱིད་སྡུག་དང་བསྟུན་ནས་འགྲིག་ཁྲིམས་ཀྱི་ཡང་ལྕི་ལ་བརྟག་པ། དེ་ལས་ཀྱང་ཆེས་ཡིད་འགུག་པ་ནི། སློབ་གསོ་ཁོ་ན་གཙིགས་སུ་བཀུར་ནས་ཕུལ་བྱུང་གི་དགེ་རྒན་གདན་དྲངས་ཏེ་དགེ་རྒན་གྱི་བྱང་ཚད་མཐོར་འདེགས་པ་དང་། སློབ་གྲྭའི་འགྲོ་གྲོན་དང་སློབ་མའི་འཚོ་བའི་གྲོན་དངུལ་སོགས་ཡོད་ཚད་ཁུར་དུ་བླངས་ཏེ་དགེ་སློབ་གཉིས་ལ་སློབ་གསོ་མ་གཏོགས་ཁུར་གཞན་མེད་པའི་མཐུན་རྐྱེན་དཔེ་ལེགས་བསྒྲུབས་ཤིང་། སློབ་མ་ཚོར་ཐོག་དང་པོར་གོ་བརྡ་སྤྲོད་པ་ནི། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་ཆེས་གལ་ཆེ་བ་ནི་གང་ཡིན་པ་དང་། དཔེ་ཀློག་བྱེད་དོན་ནི་མ་རིག་པའི་མུན་པ་ལས་སངས་ཆེད་ཡིན་པ་དང་། དེ་ལས་སངས་ནས་དམངས་ཀྱི་གོ་རྟོགས་སད་པ་ལ་བརྟེན་ནས་མི་རིགས་དང་རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་དོན་དུ་ཧུར་བརྩོན་་བྱེད་དགོས་པ་དང་། དཔེ་ཀློག་གིས་ལས་དབང་བསྒྱུར་དགོས་ཤིང་། འཁྲུག་སྐབས་དྲག་པོའི་དམག་ལ་བརྟེན་ནས་གནམ་འོག་བདེ་ལ་འགོད་དགོས་པ་དང་། ཞི་བའི་དུས་རིག་གནས་ལ་བརྟེན་ནས་ནང་སེམས་ཀྱི་བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་ཚུལ་གྱི་གདམས་པ་གནང་ཞིང་། སློབ་གསོས་མི་རེ་རེ་བཅོས་ཤིང་། མི་རེ་རེ་བཅོས་ན་སྤྱི་ཚོགས་ལེགས་སུ་འགྲོ་བ། སྤྱི་ཚོགས་ལེགས་སུ་སོང་ན་རྒྱལ་ཁབ་དར་བ། དེ་བས་རྒྱལ་ཁབ་ཅིག་དར་དགོས་ན་སློབ་གསོ་ཨང་དང་པོར་འཇོག་དགོས་ཤིང་། སློབ་གསོ་སྐྱོང་དགོས་ན་ན་གཞོན་རྣམས་ཀྱི་བློ་རིག་བསལ་དགོས། ན་གཞོན་དར་ན་་ད་གཟོད་རྒྱལ་ཁབ་དར། ན་གཞོན་ལ་རང་དབང་བྱུང་ན་ད་གཟོད་རྒྱལ་ཁབ་ལ་རང་དབང་ཐོབ། དེ་བས་ན་གཞོན་རྣམས་ཀྱིས་སྦྱངས་པ་གོ་ཆོད་བྱེད་དགོས་ཤིང་། ལུས་ལ་བརྟེན་ནས་རྒྱལ་དོན་ལ་འབད། སེམས་ལ་བརྟེན་ནས་དམངས་སེམས་གསོ། གང་ལྟར། སློབ་གྲྭ་ནམ་ཡང་སྤྱི་ཚོགས་དང་ཁ་བྲལ་ཡ་འཐོར་རུ་འགྲོ་རུ་མ་བཅུག་པར། རང་དོན་ཁྱིམ་དོན་སྡེ་དོན་རྒྱལ་དོན་གཅིག་གི་སྟེང་དུ་འབབ་དུ་འཇུག་མཁས་ཤིང་། སློབ་གྲྭའི་བདེ་སྡུག་ཆེད་རང་སྲོག་འབུལ་བ་ནི་དངོས་གནས་མཆོག་ཏུ་གྱུར་པ་ཞིག་རེད་ཨང་། མ་ཟད། ད་དུང་དགེ་རྒན་དམ་པ་ཡང་ཁྲང་ཅི་ཁོང་སྟེ། ཐོས་པས་རྒྱུད་ཕྱུག་ཅིང་ཞུམ་མེད་ཀྱི་སྙིང་སྟོབས་ལྡན་པ། སྦྱིན་གཏོང་གི་ཕྱག་ཟུང་རིང་དུ་རྐྱོང་མཁས་པ། སྣོད་རུང་གི་སློབ་མ་འཚོལ་ཤེས་པ་དང་། དེའི་ཆེད་དུ་རང་གི་ནུས་ཤུགས་ཡོད་ཚད་ཕུད་ཐུབ་པའི་བློས་གཏོང་ཅན་ཁོང་ལྟ་བུ་ནི་ང་ཚོའི་ནམ་ཡང་མིག་དཔེ་ཉག་གཅིག་སྟེ། སློབ་ཁྲིད་གཅིག་བྱེད་པ་ལའང་སློབ་ཁྲིད་བཅུ་ཡི་གྲ་སྒྲིག་ཕུན་ཚོགས་དགོས་ཤིང་། གར་སྟེགས་སྟེང་གི་ལོ་གཅིག་ནི་གར་སྟེགས་འོག་གི་ལོ་བཅུ་ཡིན་དགོས་པའི་གཟབ་ནན་དང་བློ་རྒྱ་མངའ། སློབ་མ་ཚོར་ཐོག་དང་པོར་སློབ་ཁྲིད་བྱེད་སྐབས་བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་པ་ཨང་དང་པོར་འཇོག་ཅིང་། བློ་སྦྱོང་ལ་འབད་དགོས་ན་ཕུགས་བསམ་ལྡན་དགོས་པའི་སྐོར་ནས་གོ་སྐོན་བློ་འགུག་གི་སླིབ་གསོ་གཏོང་ཞིང་། སློབ་མ་རེ་རེར་ཕུགས་བསམ་སྐོར་ནས་དྲི་བ་འདྲི་ཞིང་། རང་གི་ཕུགས་བསམ་གླེང་སྐབས། དཔོན་སར་མི་སྙེག རྒྱུ་ནོར་མི་འཚོལ། དབུལ་ཕྱུག་དང་ཚ་གྲང་གང་ཡིན་རུང་། རང་ཤག་སྦྱིལ་བུའི་ལྡིང་ཁང་ནང་ནས་བདེ་ལ་འདུག་ཞོར། སློབ་ཁྲིད་སློབ་གསོ་ལ་བརྟེན་ནས་མཐའ་མར་སློབ་མ་ཚོས་རང་རང་ས་ནས་རང་རང་གི་ཐད་ཀ་ནས་གནམ་འདེགས་ཀྱི་ཀ་བ་རེ་ཉན་པ་དེ་གཅིག་པུས་ཡིད་ཚིམ་པའི་བློ་རྒྱ་དེ་ནི། ང་ཚོའི་དགེ་རྒན་ཚོའི་དམིགས་བྱ་ཉག་གཅིག་པུ་མིན་ནམ། ད་དུང་སློབ་མ་སྣོད་རུང་ལ་ཤེས་བྱ་གཅིག་པུས་མི་ཆོག་པར་ནུས་པ་སྦྱོང་བརྡར་གཉིས་མཉམ་འགྲོ་མཉམ་གཤིབ་ཡིན་དགོས་པའི་གདམས་པ་གནང་ཞིང་། སློབ་མའི་གོ་རྟོགས་དང་བློ་རྒྱ་བསྐྱེད་ཆེད་དུས་ཚོད་གང་ཡོད་དེའི་ཆེད་དུ་ཕུལ་ཞིང་། སློབ་མ་སྣོད་ལྡན་ཁ་ཤས་བསྐྱེད་བསྲིང་བྱེད་པའི་ཤེས་རྒྱ་དང་བློ་རྒྱ། ཕུགས་རྒྱང་སོགས་ནི་དངོས་གནས་ཕྱག་འཚལ་དགུ་ཕྲུགས་བྱེད་པའི་གནས་ཡིན། ད་དུང་བྱ་བའི་གལ་ཆེན་གྱི་ཕྱོགས་ནས་ནམ་ཡང་སློབ་མ་རིས་རུ་མི་འདོར་བར། སློབ་མ་ལ་བློ་གཏད་ལིངས་སྐྱུར་བྱེད་ཅིང་། མཐའ་གཅིག་ཏུ་སློབ་མའི་ཕྱོགས་སུ་ལངས་ནས་སློབ་མ་སྒོར་ཕུད་དགོས་ན་དགེ་རྒན་ང་ཡང་སྒོར་ཕུད་རོགས་ཟེར་ཞིང་། སློབ་མའི་འཇོན་ནུས་ལ་མཐོང་ཆེན་ལས་སློབ་མའི་རྩལ་ནཡས་འབུར་འཇོམས་མི་བྱེད་ཅིང་། སྒྲིག་ཁྲིམས་ཁོ་ནས་སློབ་མ་གཅུན་ཐབས་མི་བྱེད་པར་དགེ་རྒན་ཚོས་རང་འགུལ་ངང་འགྲིག་ཐབས་ཡོང་བར་བྱེད་པ། རང་ཚོས་ཀྱི་རྩ་འཛུགས་ཚོ་ཆུང་མང་པོ་འཛུགས་པར་སྐུལ་མ་དང་རྒྱབ་སྐྱོར། སློབ་གསོ་གཏོང་མཁས་པ་དང་། སློབ་མའི་ནོར་འཁྲུལ་གང་ཡིན་རུང་བྱུང་རྒྱལ་དུ་ཐག་གཅོད་མི་བྱེད་པ་དང་། སློབ་གསོ་གཏོང་སྟངས་སྣ་གཅིག་མ་ཡིན་པར་ནམ་ཡང་ཐབས་མཁས་ཇུས་ལེགས་ཀྱིས་སློབ་མ་སྐྱོང་བ། སློབ་མ་ཞིག་འཕྱུག་སོང་བ་ཡིན་ནའང་ཁྱོདརང་ནོར་སོང་ཞེས་མཐའ་གཅིག་ཏུ་གཤེ་གཤེ་གཏོང་བ་མ་ཡིན་པར། སློབ་གསོ་བཏང་བ་ལ་བརྟེན་ནས་སློབ་མར་རང་ཤུགས་ཀྱིས་ང་ནོར་སོང་ཞེས་ཁས་ལེན་དུ་འཇུག་མཁས་པའི་སློབ་གསོ་གཏོང་སྟངས་ཐབས་མཆོག་དེ་འདྲ་བ། མདོར་ན། དགེ་རྒན་ནི་སློབ་ཁྲིད་སྐབས་ཀྱི་དགེ་རྒན་གཅིག་པུ་མ་ཡིན་པར། འཚོ་བ་དང་དཔེ་ཀློག ཁྱིམ་ཚང་། མི་སྒེར་གྱི་དཀའ་ངལ་སོགས་ཡོད་ཚད་ཀྱི་ཐོག་ནས་སྣེ་སྟོན་དང་ཁྲིད་སྟོན་བྱེད་མཁས་པའི་དགེ་རྒན་མཚན་ཉིད་དང་ལྡན་པ་ཏག་ཏག་རེད་ཨང་། འདི་འདྲ་བ་ནི་ད་གཟོད། ང་ཚོའི་མིག་སྟོན་དང་དཔེ་ལེགས། བཀུར་བྱ་དང་སློབ་སྦྱོང་གི་གནས་སུ་འོས་ལ། མིག་སྔའི་དགེ་རྒན་ཚོར་ཞིབ་བསྡུར་ཞིག་བྱས་ཚེ། ད་གཟོད། བར་ཁྱད་དང་བར་ཐག ངེད་ཚོའི་ནོར་འཁྲུལ་དང་མ་འཁྱོང་ས་། ཐ་ན་ནག་ཉེས་སོགས་ཀྱང་ཞར་དང་ཞོར་ལ་ངེས་ཤེས་ཟབ་མོ་འདྲོངས་སུ་འཇུག ༢- སློབ་མ་དང་སློབ་སྦྱོང་། ཡང་ཅི་ལྟ་བུ་ཞིག་ན་སློབ་མ་མཚན་ཉིད་དང་ཚང་བ་ཞིག་ཡིན་ནམ། སྔགས་ཕྱོགས་ནས་སློབ་མ་ཞིག་ལ་ཚང་དགོས་པ་མང་པོ་ཡོད་མོད་ཀྱང་། སྤྱིར་བཏང་དུ་བློ་གསལ་ཤེས་འདོད་བླ་མས་གུས་པ་ཞིག་ཡིན་ན་དེས་མ་ཆོག་པ་མེད་པར་འདོད་དེ། ཀླ་ཀློའི་རྒྱུད་ཅིག་གམ་བློ་མི་གསལ་བ་ཅིག་མ་ཡིན་པར་ཤེས་པ་དང་བློ་མ་གཞི་ནས་གསལ་བོ་ཡིན་དགོས་ཁར། དེའི་ཐོག་ལ་ནམ་ཡང་རྒྱུད་ན་ཤེས་འདོད་ཀྱི་བློ་དེ་མེད་དུ་མི་རུང་ཞིང་། ཅི་ཞིག་སྐོམ་པས་ཆུ་འདོད་པ་དང་ལྟོགས་པས་ཟས་འདོད་པ་ལྟ་བུའི་ཤེས་འདོད་ཀྱི་བློ་ཡོད་ན། ད་གཟོད་བརྒྱ་ལ་བློ་གསལ་བོ་དེ་འདྲ་མ་ཡིན་པར་རིག་རྡིབ་ཅིག་ཡིན་ནའང་ཤེས་འདོད་ཆེ་ན་རང་བཞིན་གྱིས་སྐྱོང་དུ་རུང་བ་དང་། ཤེས་འདོད་ཆེ་ན་རང་བཞིན་གྱིས་བླ་མར་གུས་བཀུར་བྱེད་ངེས་པས། བློ་གསལ་ཤེས་འདོད་ཅིག་ངེས་པར་མ་ཡིན་ཐབས་མེད་ཡིན། ཁོང་ཅག་ལ་མཚོན་ན། མི་ཚང་ཕལ་བ་ཏག་ཏག་ནས་སྐྱེས་པའི་འབྱོར་པ་དམན་པའི་སློབ་མ་དག་ཡིན་ནའང་། ནམ་ཡང་ཤེས་བྱ་རིག་གནས་སྦྱོང་འདོད་ཀྱི་གདུང་བ་ཆེ་ཞིང་། ཚ་བས་གདུང་། ཁོ་ཚོས་ཤེས་བྱའི་གནས་གང་ལའང་འབད་པས་བསྟེན་ཅིང་དཔེ་ཀློག་སྐྱོར་སྦྱངས་ཀྱིས་མཚམས་མི་འཇོག་ལ། དགེ་རྒན་དང་ལྷན་དུ་ཐོས་བསམ་དང་དོགས་འདྲི། ཉན་རྐྱང་མི་བཤད་པར་ཁེར་ཚུགས་ངང་བསམ་བློ་གཏོང་རྒྱུར་བྲེལ་ཞིང་། དཔེ་ཆ་རྐྱང་བ་ཀློག་པ་ཙམ་ཡང་མ་ཡིན་པར། ནམ་ཡང་དཔེ་ཆ་དེ་འབྲེལ་གྱི་དཔེ་ཆ་མང་པོ་ཀློག་སྟེ་ཟིན་བྲིས་ཀྱིས་དཔེ་དེབ་ངོས་གང་ཞིང་། ཡང་དཔེ་ཀློག་རྐྱང་པ་མ་ཡིན་པའི་དཔེ་ཀློག་བགྲོ་གླེང་སྤེལ་ནས་མཚན་ཉིད་དང་རྩོམ་རིག་གི་མཐོ་སར་སྙེག་ཅིང་། ནམ་ཡང་དཔེ་ཀློག་ལས་ཁ་རྣ་ཡོད་ཚད་བཀབ་སྟེ་དངོས་ཡོད་ཀྱི་སྤྱི་ཚོགས་ལ་དོ་འཁུར་མི་བྱེད་པ་དེ་འདྲ་ཡང་གཏན་མ་ཡིན་པར། དུས་དང་བབསྟུན་པའི་གཏམ་གླེང་ཞིང་། སྤྱི་ཚོགས་ཀྱི་དམར་སར་འབབ། ནམ་ཡང་ར་བ་དང་སྒྲོམ་གང་རུང་ཞིག་ཏུ་ཚུད་དུ་མ་བཅུག་པར་ལྟ་རྒྱ་དང་མཐོང་རྒྱ་བསྐྱེད་ཅིང་། དེང་གི་བྱ་བའི་འགན་འཁུར་དེ་གཞན་ན་མེད་པར་ང་རང་ཚོའི་ཕྲག་སྟེང་ན་ཡོད་པའི་ཁུར་ཆེན་ལེན་ཞིང་། མི་རིགས་དར་ཞིང་སྟོབས་པ། མི་དམངས་བདེ་ཞིང་སྐྱིད་པ། སྤྱི་ཚོགས་ཞི་ཞིང་ཕྱུག་པ། ཡོད་ཚད་ན་གཞོན་ལ་རག་ལས་པས། ན་གཞོན་ངེད་ཅག་གིས་སྙིང་རུས་བསྐྱེད་ཅིང་ཤ་ཐང་འབད་ཐང་བྱེད་དགོས་པ་དང་། དེ་དང་བསྟུན། རང་བཞིན་གྱིས་ཁོ་ཚོའི་དམིགས་འབེན་མཐོ་ཞིང་ཕུགས་རྒྱང་རིང་བ། ལག་ལ་བྲིས་དང་ཁ་ལ་གཏམ་རང་བཞིན་གྱིས་འབྱོར་བ། ས་གཞི་གདན་དུ་བཏིངས་ཤིང་ནམ་མཁའ་མལ་དུ་འདིང་བ། ཉི་ཟླ་ངའི་མགོ་ཐོག་ཏུ་གནས་ཤིང་། རི་ཀླུང་ངའི་རྐང་འོག་ཏུ་གནས། གནམ་ས་ངའི་སེམས་ཁོང་དུ་གནས། ཞེས་པའི་འདི་འདྲའི་དཔའ་གདེང་དང་ཆོད་སེམས་རྙེད། དེར་མ་ཟད། ཡོད་ཚད་དཔེ་ཆའི་ཁྲོད་ནས་འཚོལ་བ་དང་རྙེད་པ་གཅིག་པུའང་མ་ཡིན་པར། ལག་ལེན་དངོས་ལ་གཞོལ་བ་དང་། ཆར་ཤ་ཅི་འདྲ་ཆེ་ནའང་རི་བོར་འགོ འུར་ཟིང་ཅི་འདྲ་ཆེ་ཡང་མནོ་བསམ་གཏོང་། རི་ཆུ་ནགས་གསུམ་ཉུལ་ཞིང་སྲང་ལམ་ཤར་ནུབ་བརྟོལ། ཆུ་དང་གཙང་པོ་བརྒལ་ཞིང་། ལ་དང་ལུང་པ་བརྒྱུད། སྐྱེ་བོ་མཆོག་དམན་བར་གསུམ་ཐུག མདོར་ན། སྐྱེ་དགུ་མ་ལུས་སྟེང་ནས་རིག་པ་འཚོལ། ཡུལ་བསྐོར་ལྗོངས་རྒྱུའི་ཁྲོད་ནས་ཐོས་པ་འཚོལ། འབྲུ་མེད་ཡིག་ཆེན་བཀླགས་ནས་གནས་ལུགས་འཚོལ། གནམ་འོག་དོན། ཀུན་ལ་གནས་ལུགས་ཡོད། དཔེ་ཆར་རློམ་རྐྱང་བྱེད་པ་ལས། དཔེ་ཆ་མེད་པས་དགའ། འབྲུ་ཡོད་པའི་དཔེ་ཆ་བཀླག་དགོས་ཀྱང་། དེ་ནི་བེམ་རོ་ཉིད་དང་མཚུངས། དོན་ཀུན་རྟོགས་ན་ཐོས་པ་འཚོལ་དང་འདྲ། དེ་བས་བུ་སློབ་ཚོས། རི་ཀླུང་རྩི་ཤིང་དང་། གནམ་སའི་སྐྱེ་རྒུ་ཁྲོད། འབྲུ་མེད་ཡིག་ཆེན་ཀློགས། འབྲུ་མེད་གནས་ལུགས་འཚོལ། དེ་བས་ན། ཁོ་ཚོས་སྔོན་བྱུང་སྐྱེས་ཆེན་ཚོས་རེས་མོས་ངང་ལོ་ངོ་བརྒྱ་རེར་གནམ་སར་ཁ་ལོ་བསྒྱུར། ད་ལྟའི་གནམ་སའི་དར་རྒུད་འདི་ལ། སུ་དང་གང་གིས་བདག་པོ་རྒྱག ཅེས་གད་རྒྱངས་སྒྲོག་ཅིང་ཀི་རིང་འདེབས། འདི་ནི་ད་གཟོད་ཤེས་བྱ་དང་ནུས་པ་མཉམ་སློབ་ཞེས་པ་དེ་མིན་འགྲོ ལྷག་པར་དུ་ཤེས་བྱ་དང་རིག་གནས། མི་རིགས་དང་རྒྱལ་ཁབ་ལ་བརྩེ་གདུང་ཇི་ལྟར་ཟབ་པ་དེ་བཞིན་གྱིས་རང་སོ་སོའི་མ་ཡུམ་ལ་བརྩེ་གདུང་དེ་ལྟར་ཟབ་ཅིང་། ཚིག་གཅིག་གིས་སྨྲས་ན། མ་ཡུམ་ཚོས་སྐྱིད་ཅི་ཡང་བརྒྱབ་མ་མྱོང་། ཁོ་ཚོས་སྐད་ཆ་ཚིག་གཅིག་ཀྱང་མི་བཤད་པར། ལས་ཡ་་་་ལས་ཡ་་་ཐང་ཆད་རག་བར་དུ་ལས་ཤིང་། ལས་མི་ཐུབ་རག་བར་དུ་ལས། ལས་ནས་ལུས་གང་ནད་ཀྱིས་ཁེངས་སུ་བཅུག ནད་བྱུང་རྗེས་སྟོན་ས་མེད་པས། དེ་ལྟར་རང་སར་བསྐྱུར་ནས འགོར་འགྱངས་བྱས་ནས། མཐར་ནད་ཆུང་ཆུང་ནད་ཆེན་དུ་གྱུར། ནད་ཆེན་པོ་་་་་་་་་གང་ལྟར་ཁོ་ཚོར་རང་འདུག་ཅིག་མེད་ལ། ཅིག་ཁོམ་ཚེ་ལུས་གང་གཟེར་ཞིང་མནར་གྱིན་ཡོད། ཞེས་པས་མ་ཡུམ་ཡོངས་ཀྱི་སྐྱིད་སྡུག་རྗེན་ནེར་བསྟན་ཡོད། འདི་ལྟ་བུའི་མ་ཡུམ་ལ་བཅངས་པའི་བརྩེ་གདུང་དང་། ཕུ་ནུ་ལ་བཅངས་པའི་ལྷག་བསམ། མི་རིགས་དང་སྤྱི་ཚོགས་ལ་བཅངས་པའི་ཆོད་སེམས། ཐག་ཉེ་ས་ནས་བསླབ་པ་དོན་གཉེར་རིང་དུ་མ་དོར་ཞིང་། ཐག་རིང་ས་ནས་སྤྱི་པའི་བདེ་སྡུག་འཁུར་དུ་ལེན་མཁས་པ་སོགས་ཀྱི་ཡོན་ཏན་འཛོམས་པའི་ཕར་ནང་ནས། ང་ཚོས་རྒན་ལ་བཀུར་བ་དང་ཆུང་ལ་བྱམས་པ། མི་ཆོས་ཀུན་སྤྱོད་སོགས་ནི་ཆུང་དྲགས་པས་མ་གླེང་ཀྱང་ཆོག་གོ། དེ་བས། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན་འདི་དག་གི་སྤྱོད་ཡོན་ལྡན་ཚེ། ང་ཚོས་ད་དུང་ཅི་ཞིག་གི་རེ་བ་འཛིན་ནམ། སློབ་མ་ཞིག་ལ་མཚོན་ན། ཆེས་གལ་ཆེ་བ་ནི་སློབ་སྦྱོང་ཡིན་པ་སྨྲས་མ་དགོས་ཤིང་། སློབ་སྦྱོང་ཡང་དཔེ་དེབ་དང་དཔེ་དེབ་མ་ཡིན་པ། འབྲུ་ཡོད་པ་དང་འབྲུ་མེད་པ། བསླབ་དེབ་ནས་སྤྱི་ཚོགས་སོགས་ལ་ཁྱབ་པར་བྱས་ནས་ཡོད་ཚད་སྦྱངས་རི་བ་དང་། སྦྱོངས་རྒྱ་ཡོད་པ་ཞིག་གི་ཚད་ལ་ཐོན་ཚེ། ད་གཟོད། དེ་ནི་སློབ་མ་ཡིན་ལ་ཡང་སློབ་མ་མ་ཡིན། ད་གཟོད། དེ་ནི་སློབ་སྦྱོང་ཡིན་ལ་སློབ་སྦྱོང་ཡང་མ་ཡིན་ནོ།། ༣-ལུས་སྦྱོང་། སྤྱི་བའི་བྱ་གཞག་གང་ཞིག་བསྒྲུབ་པའམ། ཡང་ན་མི་རང་གི་འགྲོ་འདུག་ཉལ་འཆག་གང་ལངའ་སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་ནམ་ཡང་མེད་དུ་མི་ེུང་བ་ཡིན་པ་སྨྲས་མ་དགོས། དེ་བས། ང་ཚོས་ལུས་སྲོག་ལོངས་སྤྱོད་མཐའ་དག་ཟེར་དུས། སྔོན་ལ་ལུས་གཙོར་བོར་འཇོག་པ་དང་། སྟོན་པས་ཀྱང་དཀའ་བ་དུ་མ་སྤྱད་ནས་ལུས་པོ་སྡུག་གི་མཐའ་ལ་བསྐྱལ་བསྐྱལ་བའི་མཐའ་མར། འོས་འཚམ་ངང་ལུས་པོ་གསོས་པ་ལ་བརྟེན་ནས་མཐར་ཐར་བའི་ལམ་སྣ་ཟིན་པ་ཡིན། གསར་བརྗེ་བའི་སྐད་ཆ་ལྟར་བཤད་ན། ལུས་པོ་ནི་གསར་བརྗེའི་མ་རྩ་ཡིན། དེ་བས། སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་མེད་ན་དགྲ་འདུལ་གཉེན་སྐྱོང་ཕར་ཞོག ཐ་ན་འགྲོ་འདུག་ཉལ་འཆག་ཙམ་ལའང་དཀའ་ངལ་ཆེན་པོ་འཕྲད་ངེས་པས། ང་ཚོས་ཅིས་ཀྱང་ལུས་ཕོངས་སྦྱོང་བརྡར་ལ་དང་དོད་ཆེན་པོ་བྱེད་དགོས། གློག་བརྙན་ནང་ལྟར། 文明其精神 野蛮之体魄 ཟེར་བ་ནང་ལྟར། སྟོབས་དང་ལྡན་པའི་ལུས་པོ་ཞིག་ནམ་ཡང་གསོ་དགོས་ལ། དེའི་ཆེད་དུ་ཉིན་རེའི་སྦྱངས་བ་མེད་དུ་མི་རུང་ལ། ཐ་ན་དམག་ནང་བཞིན་རང་ཉིད་ཀྱི་ལུས་པོར་དཀའ་བ་དུ་མ་ཁུར་དུ་ལེན་དུ་འཇུག་དགོས། ནངས་སྔ་ལངས་བྱས་ཏེ་འགྲོས་དལ་བའི་ངང་རྒྱུག་འདུར་ལྷོད་དགོས་ལ། སྒོམ་དུ་གནས་ནས་རྩ་རླུང་སྒོམ་དགོས། མ་ཟད། ཆར་ཆུ་རླུང་འཚུབ་ཀྱིས་བྲན་དུ་འཇུག་དགོས་ལ། ཆུ་ལ་ཞུགས་ཤིང་བྲག་ལ་འགོས། སྟག་མོའི་མཆོང་རྩལ་དང་། སེང་གེའི་འགྱིང་སྟབས། ཝ་མོའི་འགྱུར་སྟངས་སོགས་ལ་སློབ་ནས། ལུས་ཕོངས་པོ་བདེ་ལྕུག་ལྡན་ཞིང་ཟུང་ཁྲགས་ཁོལ་དུ་འཇུག་དགོས། དེ་འདྲའི་དཀའ་ཐུབ་རྡོ་རུས་ཐུག་པ་བྱས་ནས་མཐར་ལུས་སྲོག་ལྕགས་ཀྱི་རྡོ་རྗེ་གྲུབ་པ་ཡིན་ན། ད་གཟོད། མི་འདོད་ནད་དང་འགལ་རྐྱེན་བར་ཆད། གནོད་པའི་དགྲ་སོགས་ཀྱིས་རང་དགར་ནམ་ཡང་གླགས་མི་འཁེལ་ཞིང་། རང་ལུས་བདེ་ན་རང་སེམས་སྐྱིད་པོ་ཡོང་བ་དང་། རང་སེམས་སྐྱིད་པོ་ཡོང་ན་ད་གཟོད་རང་གི་འདུན་མ་དང་ཕུགས་རྒྱང་ཆེད་ཧུར་ཐག་བྱེད་ཐུབ་ལ། རང་ལུས་བདེ་བ་ལ་བརྟེན་ནས་གཞན་རིགས་སྒྲོལ་བའི་གྲུ་ཆེན་བྱེད་ཐུབ་པའང་མིན་ནམ། ༤-གཞན་དག རང་དབང་གི་བརྩེ་དུང་ལ་སྙེག་པའི་བློ་སྤོབས། སྲོལ་རྒྱུན་ལ་མཐའ་གཅིག་ཏུ་རྒོལ་ཐུབ་པའི་དཔའ་ངར། ཕ་མ་བུ་ཕྲུག་གི་སྐྱིད་སྡུག་སོགས་བརྗོད་པའང་ཡིད་འགུལ་ཐེབས་པ་ཞིག་རེད། འོན་ཏེ། དཔའ་གདེང་ལང་ཚོ་ལྡན་པའི་སློབ་གྲོགས་ཆ། མང་ཤོས་ཤིག་གི་ཚེ་ཡི་འདུ་བྱེད་ཐུང་དྲགས་པས། རླབས་ཆེན་གྱི་བྱ་གཞག་མངོན་དུ་འགྱུར་མ་ཐུབ་པ་ནི་ཡིད་སྐྱོ་བ་ཞིག་རེད། དེ་ལས་ཀྱང་ཡིད་སྐྱོ་བ་ནི། སྔོན་ཆད། མཐའ་གཅིག་ཏུ། སྲོལ་རྒྱུན་གྱི་ལུགས་སྲོལ་རྙིང་བ་ལ་རྒོལ་བ་གཏོང་ཞིང་། འདྲ་མཉམ་དང་རང་དབང་། སྒེར་གཤིས་བརྩོན་ལེན། སྒེར་གཅོད་ལ་ཁ་རྡུང་བཏང་ནས་དམངས་གཙོ་བརྩོན་ཞིང་། རང་དབང་གི་གཉེན་སྲོལ། རིགས་ཀུན་ལ་བརྩི་འཇོག སློབ་གསོ་གཙིགས་ཏུ་བཀུར་བ། རྙིང་གཏོར་གསར་བརྗེ་བྱས་ནས་རང་དབང་གི་སྐྱ་རེངས་ཤིག་བསུ་འདོད་ཀྱི་དཔའ་ངར་དང་ཆོད་སེམས། ལ་རྒྱ་དེ་རྗེས་སུ་རྨང་ནས་བོར་ཏེ། སྔར་ལས་ཀྱང་སྒེར་གཅོད་དང་བྲན་གཤིས་སྤེལ་བ་དེ་ནི། ཆེས་ཡིད་ཕམ་སྐྱེས་འོས་ཤིང་བློས་མི་དཔོག་པ་དང་། ཧ་ལས་ཧོན་འཐོར་བ་ཞིག་རེད། འདི་ནི་སྔ་འདང་ཕྱི་འདང་གང་བརྒྱབ་རུང་། ཆེས་འཇིགས་ཡེར་བ་དེ་ཅིས་མ་ཡིན་ནམ།

以下是废话，嫌烦可以跳过进入正题：笑我吧，我昨天晚上终于看完了《恰同学少年》，比较旧的一部片子了，好象是2006年出版的吧。

这几年看连续剧比较少了，觉得有点浪费时间，特别是“年少”时追着不放的TVB剧集，要考试了都还雷打不动追着看9点35分的第三档剧集，拉下一集都好象要命似的，痛苦不已。

但现在，偶尔看上一集都好象要命似的，觉得浪费了时间，痛苦不已。

在宿舍看碟的时候，我是公敌，因为我总喜欢看了开头立刻看结尾，中间那些随便看看，将快进键使用得炉火纯青。

然后在其他人正在看的时候，我就讲主人公的结局什么的，然后大家就会很愤怒地对我大喊，闭嘴，我们自己看。

但是她们也想知道结局啊，就又会很好奇地追问，哈哈。

我旧了，不少连续剧都拖了几个月乃至几年才翻出来看。

不过俺娘更旧，她在追《士兵突击》。

我说娘，俺和爹看这片子的时候你不是说不看不看吗，怎么现在追上了。

娘说你不是说现在没多少人没看过这片子了吗，我也不能落伍啊。

真是奇怪，娘最近对军事片很感兴趣呢，《沙场点兵》也看得津津有味。

俺娘最近有点小郁闷呢，她看的几部连续剧都没看到结局，不知道是自己错过了还是电视台在引进的过程中就只有中间的那部分呢？

总之，看不到结局的那种郁闷的确挺诡异的。

至于可怜的爹，想看个球赛都给人排挤。

我说爹，谁叫你没生个男孩跟你做伴呢。

哈哈。

废话了以上那么一会，觉得意尤未尽，但不知道该扯淡些什么好了，只好奔主题去了——美哉中华伟少年，他日神州竞风流！

没错，让我谈谈《恰同学少年》。

沁园春·长沙毛泽东（1925）独立寒秋，湘江北去，橘子洲头。

看万山红遍，层林尽染；漫江碧透，百舸争流。

鹰击长空，鱼翔浅底，万类霜天竞自由。

怅寥廓，问苍茫大地，谁主沉浮？

携来百侣曾游，忆往昔峥嵘岁月稠。

恰同学少年，风华正茂；书生意气，挥斥方遒。

指点江山，激扬文字，粪土当年万户侯。

曾记否，到中流击水，浪遏飞舟！

看到电视剧名字的时候我就想起这篇我曾经学习、背诵过的诗句。

还记得那年夏季，我站在高高的山顶，对着辽阔的天地，大声朗诵这首《沁园春》之后，心底萌发出来的昂扬斗志，恰同学少年，风华正茂，指点江山，激扬文字，到中流击水，浪遏飞舟。

所以我清楚地明白，之所以会被这部号称“红色偶像剧”的剧集吸引，并一直追看下去，就是因为它让我想起我的高中和大学时代求学过程中，我们也曾意气风发地问苍茫大地，谁主沉浮。

更曾无限遐想地称数风流人物还看今朝。

这种任何一个有志青年都曾经历过的风流岁月，但是多年后回首，这种指点江山的激情可能让每个曾经有远大梦想的国人都唏嘘感叹，为什么我再也找不回当年的激情，莫非真是岁月催人老？

我们都不可否认时势造英雄。

政治稳定经济波动的当代，每一个有远大志向的大学生毕业，面对着最直接的经济生活时，将可能严重摧毁埋藏在心底的政治抱负，产生一种严重的心理落差。

甚至可以毫不客气地说，当代中国大学生，有多少是为中华崛起而读书的呢？

正是因为没有可供坚持的远大梦想或者梦想还没开始便已经被打击，于是很多人就选择了逃避、放弃，所谓的胸怀天下终究只是一句话而已。

因此，我想综观毛泽东的少年时代，他身上除了具有远大的志向需要我们学习、反思之外，还有另外一种品质可以供我们借鉴，那就是坚持，而这正是我们所缺少的。

他一旦树立自己的理想，并不因为旁人的反对而改变自己奋斗的方向，而且总是不断地为实现自己的理想而奋斗。

但是这种品质如果走向另外一个极端——刚愎自用，又将引发另外一种灾难。

不过不管怎么说，立志为先，坚持在后，相信自己，终成大器。

基于此，我们也可以为自己感叹，美哉中华伟少年，他日神州竞风流！

2008年6月2日 发表于http://blog.sina.com.cn/s/blog_497fe25801009j94.html

三天内看完，不得不承认，《恰同学少年》的确能让人感到耳目一新，这要归功于编剧和导演，他们真的很聪明，很懂得懂得当下的年轻人喜欢看什么。

对于主席这类伟人，以前我们只能从他们光辉的革命事迹中瞻仰他们，效仿他们，缅怀他们。

而他们年轻的时候做过什么，想过什么，只有勤学好问如朱老总吃墨水，或志向远大如总理为中华之崛起而读书之类的只言片语。

而《恰同学少年》的编剧和导演们就很聪明地选取了主席在湖南第一师范的求学经历，完整的展现了他在19岁到24岁的时候都做过什么，想过什么。

其中不少困惑和问题还是当下的青年人一样存在的，这也就难怪《恰同学少年》会受到不少年轻人的追捧。

而电视剧的基本思路也很明显——伟人最初也只是普通的人，是独特的经历，深刻的思考，大胆的实践使得他们逐步铸炼出优秀的品质而成就伟人的。

有了新颖的题材和明确的思路，导演在人物的塑造上也很聪明。

大气阳光的主席，温文尔雅的蔡和森，潇洒帅气的萧子升，大胆泼辣的向警予，美丽好学的陶斯咏，这样一群风华正茂特点明显的青年学子，再加上杨昌济、孔昭绥等一批优秀教师，也就难怪有人将《恰同学少年》成为“中国特色的校园偶像剧”。

不过，虽然有了以上这些，《恰同学少年》还是没有脱离红色影视剧的一贯特点，以塑造伟人形象为首要任务，在个别地方甚至有美化的嫌疑。

有人说，在《恰同学少年》中能看到主席年轻时也有缺点。

的确，但那些缺点是什么呢？

最明显的可能就是激进，冲动。

可这不是年轻人的通病吗？

“我年轻时不敢做一个激进派，因为我怕年老时会变成一个保守派。

”美国诗人罗伯特·弗洛斯特曾如是说。

诗人这么说容易，但满怀一腔热血的青年人中又有几个能做到真的不激进呢？

再说另一缺点——偏科，这个好像本身就不是什么让人厌恶的缺点，后来还成了主席攻击整个教育制度的理由。

我们看到更多的是一个有理想，有胆识，有才学，体育好，思想进步，引得无数女生倾心的旷世奇才，估计看到主席这样的青年形象，我们只有叹为观止和自愧不如的份儿了。

而在面对优秀女生的爱慕之情时，主席也摆出了一套以理想责任为重，不在乎儿女私情的态度，即使是要建立感情，也要寻求理想相同的革命同志。

不知道这确实是主席年轻时的想法，还是编剧故意为之，反正总觉得这个理由看上去成立，但似乎没有办法解释主席的后两段婚姻吧。

另外，还想到本剧的一个漏洞——像主席偏科这样的问题都可以引起第一师范全体校领导的讨论，老师不断与其谈心，使其适当改正。

而剧中反面学生角色刘俊卿在一步步堕落的时候只能得到校长和老师的冷漠与无视，甚至连一次像样的谈心也没有。

这样的问题不知是编剧的百密一疏还是红色影视剧塑造反面典型需要呢？

这是一部对我影响很大的电视剧。

高中左右我看了这部剧，我学会了这句“问苍茫大地，谁主沉浮"我理解了这首沁园春·长沙：独立寒秋，湘江北去，橘子洲头。

看万山红遍，层林尽染；漫江碧透，百舸争流。

鹰击长空，鱼翔浅底，万类霜天竞自由。

怅寥廓，问苍茫大地，谁主沉浮？

携来百侣曾游，忆往昔峥嵘岁月稠。

恰同学少年，风华正茂；书生意气，挥斥方遒。

指点江山，激扬文字，粪土当年万户侯。

曾记否，到中流击水，浪遏飞舟？

当时的我知道，这是我应该成为的青年的样子，青年必定是关注时事，忧国忧民的——”先天下之忧而忧，后天下之乐而乐“ “风声雨声读书声，声声入耳；家事国事天下事，事事关心”。

青年必定有强烈的质疑精神，蔑视和不屑所有丑陋的体制，事物。

不是单一觉得这些东西不好，而是因为它们是在光明的对立面。

青年也必定有着顽强的意志和无限的激情、力量。

他们有着无限的激情去追逐美好，扫除黑暗和障碍。

青年就是光明，光辉，崇高事业最忠诚的拥护者和守卫者。

你是否觉得这些东西是有点可笑的？

没错，现在的我也这样觉得。

你我这么想，是因为这种精神与这个追逐名利，肤浅的社会是对立的，是大环境不提倡不希望的，是大多数人不愿去秉持，不愿去相信的东西。

我的高考作文题目是：青春不朽。

当我看到这个题目时，我远没有现在的富有热情。

不是因为我没有，而是那些热情已经被求同存异，功利化的教育所扼杀。

当我看到这个题目，我是愤怒的，是无奈的，是伤心的，我有什么好写呢？

去营造虚假的故事来迎合这个题目？

还是诗意大发，旁征博引用他人之故事来一首赞歌？

实话说，我都不知道我他喵写了啥。

本来预期写议论文（本人特长）的我，看到这个SB题目在复杂心情下只能乱写一通。

这个社会不是”万恶的旧社会“，但为什么真正的青年精神却离我们渐行渐远?难道人变得安逸了，不愁吃穿，不用思考国家未来，就会变得精神贫瘠，毫无追求？

我觉得青年人缺乏真正的信念，这种信念是排除外界影响，执着地追逐本心，去知晓自己的热爱，并全力以赴地去得到。

是不断审问，不断求索，通过行动一点点让这个社会变得更好。

青年精神是人类发展的源动力，是每个人都应该相信的东西。

这篇文章也是有感而发，这部剧我刷了好几遍，每一次都有感受，是的我感受到孤独，但我宁愿孤独，也不愿无动于衷，拒绝真正的自我！

我感受到孤独是因为我没有为热爱而全力以赴！

而当我做到这一点 ，我必会结识知己，风雨同路。

随口聊聊本剧几个女性角色，可以说各有各的美好，各有各承载的光明。

第一女主陶斯咏（历史上的陶毅），长沙商会会长的女儿，以千金之躯行革命之事的新女性。

瞧不起懦弱的富家子表哥，成天和一师这帮穷小子一起忧愁国事，在阶级和正义之间敢于选择后者。

她对男主落花有意的倒贴和子升我欲怜卿卿不识的三角设置我觉得是本剧剧情上最大的败笔，但放在角色身上，也多少体现出她冲破旧婚姻追求个人解放的勇气与光彩。

第二女主向警予，不刻板的女中豪杰，真真的神采飞扬侠气在，敢作敢当敢破敢立，化名男士考学后又弃榜，只为教天下人见识女子也有才学本事。

家境殷实而脾性不骄，视一切众生光明平等，当街给人擦皮鞋也不亦乐乎，和小蔡的感情线美好得教人叹气。

码头擦皮鞋，文章倾人城，结缘倒在识君前。

教堂墙外解语，岳麓骤雨初歇，橘洲芳草对坐，江湖儿女同志爱人，觉醒的过程真动人。

第三女主赵一贞，根据𝟏𝟗𝟐𝟎年代一位在出嫁当日自杀之少女的真实形象改编。

茶店老板家的小家碧玉，性子甜软得像长沙八月的桂花雨，却在地头蛇的垂涎面前宛然自珍，敢于为自己一个小小生命的爱情做主。

她爱的男人刘俊卿是这部剧里少见的败笔角色（太小丑化），但她不辱没自己的尊严。

然后是开慧和蔡畅两个小丫头片子，正是天真烂漫的年纪，抱着进步杂志听兄长们挥斥方遒已经是她们的宿命。

路遇工人因不识字被刁难，马上想到要开办公益夜学，彼之苦难与我何干？

少年人有不能被欺负的志气，实是教同胞都不要被人欺侮。

还有几个配角。

在王家做丫鬟的阿秀，一个没受过教育的底层女子，出场不多，照样写得光彩照人，靠自己的劳动撑起全家的生计，有富贵不淫贫贱不移的朴素本色，人格心性皆比她那混账哥哥强十倍，王家少爷爱她，爱得荒诞却值得。

蔡和森的妈妈葛建豪，一样是出场不多，但只岳麓夜雨那一场戏足矣。

经历了风霜依然有旺盛的生命力，那是一直在与生活、与旧世界旧观念对抗的女性才有的谁也夺不走的自信。

最难忘是她带着蔡畅在破院子里糊成堆的火柴盒，一边背诵普希金的《假如生活欺骗了你》，这种自强不息的质感情节是某某年代的编剧能写出来的吗？

歌德说，永恒的女性引领我们上升。

我觉得优秀的角色不分性别，好作品中无论男性女性角色都能够引导我们上升。

我们一起上升。

《恰同学少年》经典台词一、杨昌济对毛泽东的作文的评价“单以这篇作文的技巧来看,这篇文章的确是不及上一篇。

然则此文之中,越看则越有一股压不住的勃勃生气。

以小学教育之优劣,见战争之成败,国家之兴衰,纵横驰骋间豪气冲天,立意高远而胆识惊人。

没错,豪气冲天,胆识惊人,就这八个字!文采华章,固属难能,而气势与胆识,才是天纵奇才之征兆。

此子笔下虽粗糙,然胸中有丘壑。

如璞中美玉,似待磨金刚,假以时日,将成非凡大器。

非凡大器!”二、孔昭绶谈教育孔昭绶:“同学们,你们想过没有?为什么要来读师范?诸位今日走入师范之门,习教育之法。

今后还要致力于民国之国民教育,如果不解决为何读书这个问题,势必学而不得其旨,思而不知其意。

到头来呀,自己五年的大好青春和一番苦功,都不知下到什么地方去了。

……大家都知道,我们一师素称千年学府。

自南宋理学大儒张南轩先生在此地创办城南书院至今八百余年。

虽经天灾,虽历战祸,虽经朝代变迁,帝王更迭,而绵绵不息直垂于今日。

如孙鼎臣、何绍基,如曾国藩、李元度,如谭嗣同、黄兴,历代人才辈出而灿若星辰,成为我湖湘学派生生不息之重要一支。

为什么?我想一句话就可以概括:经世致用。

何谓经世,致力于国家,致力于社会谓之经世。

那么何谓致用?以我之所学,化我之所用谓之致用。

经世致用者,就是说,我们不是为了读书而读书。

我们读书的目的,我们求学的动力,是为了学得知识,以求改变我们的国家,改变我们的社会。

我们湖南人历来读书,只为了两个字:做事。

做什么事呢?做于国于民有用之事。

”毛泽东:“那校长,什么样的事?才是于国于民有用的事?”孔昭绶:“乱以尚武平天下,治以修文化人心。

以今时今日论,我认为首要大事,当推教育。

我中华百年积弱,正因为民智未开,只有大兴教育,才能以新知识,新文化。

扫除全民族的愚昧和落后。

教育人人,则人人得治。

人人自治,则社会必良。

社会改良,则人才必盛。

人才既出,则国势必张。

以此而推论,当今之中国,有什么事比教育还大。

欲救国强种,有什么手段能比教育还强?所以,读师范,学教育,他日学成,以我之所学,为民智之开启而效绵薄,为民族之振兴而尽一己之力,这不正是诸位经世致用的最佳途径吗?”三、杨昌济谈修身“今天,是我给大家上的第一堂课。

修身。

何谓修身,修养一己之道德情操,勉以躬行实践谓之修身。

古人云:修身齐家治国平天下。

也就是说,修身是一个人、一个读书人、一个想成为堂堂君子之人成才的第一道门坎。

己身之道德不修养,情操不陶冶,私欲不约束,你就做不了一个纯粹的人、一个高尚的人、一个精神完美的人。

那么齐家治国平天下,这些作为也就无从谈起。

你们会问,什么是修身的第一要务呢?两个字:立志。

孔子曰:三军可夺帅也,匹夫不可夺志也。

人无志,则没有目标,没有目标,修身就成了无源之水。

所以,凡修身,必先立志。

志存高远,则心自纯洁。

……自闭桃源称太古,欲栽大木柱长天。

杨某平生,无为官之念,无发财之想悄然遁世,不问炎凉。

愿于诸君之中,得一二良才。

载得参天之大木。

为我百年积弱之中华,撑起一片自立自强的天空。

则吾愿足矣。

”四、杨昌济谈修学储能毛泽东第一次到杨昌济老师家里,由杨老师给他开“小灶”。

毛泽东:“修学储能?”杨昌济:“对!修学储能就是你今天的第一课。

也是我这个老师对你这个弟子提出的学习目标。

润之,一个年轻人走进学校的目的是什么?是学习知识,更是储备能力。

孔子曰:质胜于文则野,文胜于质则史。

就是说一个人,光是能力素质强,而学问修养不够,则必无法约束自己,本身的能力反而成了一种野性破坏之力。

反过来,如果光注重书本学问,而缺乏实际能力的培养,那么知识也就成了死知识,学问也就成了伪学问,其人必死板呆滞,毫无实用。

所以我今天送你四个字,就是要让你牢牢记住,修学储能,必须平衡发展。

这也是你求学之路上,不可或缺的两个方面。

”毛泽东:“那以今日之我,应当以修什么学问,储哪种能力为先呢?”杨昌济:“什么学问?哪种能力?润之,你的这种想法首先就是错误的。

今时今日之毛润之是什么人?一个师范学校的一年级学生而已,你喜欢哲学伦理,也关心时事社会。

那是兴趣也是天赋,但我同时担心,你走入另外一个误区,那就是知识能力的涉猎之面太窄。

润之,你的求学之路才刚刚开始,你才掌握了多少知识,拥有多少能力?过早地框死了自己修学储能的范围而不广泛学习多方涉猎,于你今后是有百弊而无一利。

所以在你修学储能的后面还应该加上四个字先博后渊。

”毛泽东:“我明白了,博采众长才能相互印证,固步自封必将粗陋浅薄。

对吗?老师。

”杨昌济:“你能这样想,这就对了。

”杨昌济:“……对,坚忍。

坚者如磐石,虽岁月交替而不移;忍者如柔练,虽因苦艰辛而不摧。

坚忍者,刚柔相济、百折不回、持之以恒也。

”五、润之晨诵《少年中国说》:“制出将来之少年中国者,则中国少年之责任也。

彼老朽者何足道,彼与此世界作别之日不远矣,而我少年乃新来与世界为缘。

如僦屋者然,彼明日将迁居它方,而我今日始入此室处,将迁居者,不爱护其窗栊,不洁治其庭庑,俗人恒情,亦何足怪?若我少年者,前程浩浩,后顾茫茫,中国而为牛、为马、为奴、为隶,则烹脔鞭棰之残酷,惟我少年当之。

中国如称霸宇内,主盟地球,则指挥顾盼之尊荣,惟我少年享之。

于彼气息奄奄,与鬼为邻者何与焉?彼而漠然置之,犹可言也;我而漠然置之,不可言也。

使举国之少年而果为少年也,则吾中国为未来之国,其进步未可量也;使举国之少年而亦为老大也,则吾中国为过去之国,其澌亡可翘足而待也。

故今日之责任,不在他人,而全在我少年。

少年智则国智,少年富则国富,少年强则国强,少年独立则国独立,少年自由则国自由,少年进步则国进步,少年胜于欧洲,则国胜于欧洲,少年雄于地球,则国雄于地球。

红日初升,其道大光;河出伏流,一泻汪洋;潜龙腾渊,鳞爪飞扬;乳虎啸谷,百兽震惶;鹰隼试翼,风尘吸张;奇花初胎,矞矞皇皇;干将发硎,有作其芒;天戴其苍,地履其黄;纵有千古,横有八荒;前途似海,来日方长。

美哉,我少年中国,与天不老!壮哉,我中国少年,与国无疆!”六、蔡和森与刘俊卿的辩论课堂上,徐特立老师让两位观点相反的同学展开辩论,一位是刘俊卿,另一位是蔡和森。

蔡和森:“我不同意。

教师者,传道授业,教书育人者也。

要是教师都一门心思追求更好的待遇、更高的地位去了,那还有什么心思去培养学生,用这样的心态去教书,又怎么教得出愿意为社会、为大众奉献自己的学生呢?”刘俊卿:“大道理谁不会讲,如果要你低人一等,吃一辈子粉笔灰,你蔡和森也未必愿意吧。

”蔡和森:“我从来不觉得吃粉笔灰有什么地方低人一等。

相反,我倒坚信,教书育人是这个世界上最崇高的职业之一。

”刘俊卿:“我也没有说不崇高啊,只不过别人都说教师是穷教书匠。

光你自己觉得崇高,有什么用啊?”蔡和森:“人之所以为人,正是因为人有理想,有信念。

懂得崇高与纯洁的意义。

假如眼中只有利益与私欲,那人和只会满足于物欲的动物,又有何分别呢?林文忠公有言,壁立千仞,无欲则刚。

我若相信崇高,崇高自与我同在。

而区区人言冷暖,物欲得失,与之相比,又渺小得何值一提呢。

”(掌声)七、杨昌济智劝毛泽东国文教师袁仲谦将倔强的毛泽东撵出教室,方维夏与黎锦熙在劝导毛无效后,请来了杨昌济教授。

杨昌济:“世有伯乐,然后有千里马。

千里马常有,而伯乐不常有。

润之啊,你读过这篇文章吗?”毛泽东:“读过,是韩愈的《马说》。

”杨昌济:“在这个世上人才易得,识才者难求,为什么?因为人都有个毛病,自以为是,凡事总认为自己是对的,看不到别人的优点。

你比方说……比方说袁仲谦袁老先生这方面的毛病就不少。

怎么,你不同意我的看法?”毛泽东:“老师,怎么突然批评起袁先生来了?”杨昌济:“他做得不对,我当然要批评他。

你看,像你这样的学生,作文写得这么好,他居然看不上眼,这象话吗?不就是文章锋芒过甚,不太注重含蓄么?这又不是什么大不了的毛病,值得这么抓住不放?就算是有毛病吧,你毛润之改不改,关他什么事啊,他怎么一而再再而三地跟你过不去,这不是吃饱了饭没事做吗?你说对不对。

”毛泽东:“老师,我……”杨昌济:“还有还有。

动不动就搬出什么韩柳欧苏,要人学什么古之大家,那韩柳欧苏有什么了不起的?不就是几百上千年前人人都认为他写得好吗?难道你毛润之非得跟上千年来的读书人看法一样?说不定你比这上千年来的所有读书人都要高明得多呢!他袁仲谦怎么就没看到这一层呢?!你说,他这不是自以为是什么?最可气的是,他居然看不上梁启超的文章,那梁启超的文章有什么不好?就算比不上韩柳欧苏这么有名气,就算许多人都认为他的文章过于直白,只适合打笔仗,上不得大台面,那又怎么样?你毛润之偏偏喜欢,偏偏认为它十全十美,他这个老师管得着吗?还要因此在课堂上当着这么多同学的面教训你,跟你争个面红耳赤,哪有一点虚心的样子,哪有一点容人的气度嘛!”毛泽东:“老师,别说了。

”杨昌济:“润之啊,道理我就不跟你多说了。

你自己慢慢去体会,不过有一件事我要告诉你,你入学的作文,大家都知道是我敲定你作第一名的,可你不知道的是,那次阅卷,其实是袁仲谦先生负责,当时是他把你定为第二名。

仲老是长沙国学界公认的权威,在他的眼中,能得到第二名的成绩,足见他有多么地赏识你的才华,之所以定为第二名,也是因为在你的作文中,还存在明显的缺陷。

他一次次指出这些缺陷,一次次降低你的分数,乃至降到四十分,为什么?难道他看中的第二名写出的文章,就真的只值四十分吗?一个老师,当他碰上他自己非常欣赏的有才华的学生,却又总也看不到学生改正自己缺点的时候,他会是什么心情?我告诉你,五个字:恨铁不成钢!”八、关于贫困与富有“同学们,第一师范的同学们,什么是贫困?什么是富有?穿草鞋,打补丁,粗茶淡饭就是贫困?穿皮鞋,坐轿子,山珍海味就是富有了吗?不!孩子们,真正的贫困与富有,不在于这些表面上的东西。

今天你们还年轻,将来走入社会都要经历金钱和名利的诱惑,都要面临现实与理想的选择。

等到了那个时候,你们就会真切地感受到,自己不计较个人得失,尽己所能,让更多的人得到幸福的时候,你在精神上是那样的富有和快乐。

相反,如果一天到晚,只记得自己那么一点私利,就算你坐拥万贯家财,就算你白天锦衣玉食,荣华富贵,可是到了晚上,当你一个人静下来的时候,你就会发现,你并不快乐。

因为你所拥有的一切,都是无尽的空虚,因为你在精神上,是个一文不名的穷光蛋。

今天,这半块窝头,我留下了。

我也希望这半块窝头,从此留在每一位同学的心里。

使我们牢牢记住,俭朴乃修身之本。

”九、结交有志青年润之与杨教授谈了自己对哲学的思考后,提及结交同道以求真理一事。

毛泽东:“最近一段时间,我越来越觉得,我所学到的知识,直接从书本上得来的少,倒是和先生质疑问难,和同侪学友相互交流中得来的更多。

”杨昌济:“从有字之书中得学问,不如从无字之书中搬真理,这是对的。

”毛泽东:“得真理也只是第一步,修学也好,储能也好,其目的都是在改造社会,而改造社会,绝不是一个人的事,一个人,有再大的本事也起不了任何作用,所以我想扩大自己的交流范围,结交更多的有志青年,他日方可成为中国有所作为的新生力量。

”杨昌济:“那你想怎么做?”毛泽东:“我想公开征友。

”十、二十八画生征友启事“二十八画生者,长沙布衣学子也。

但有能耐艰苦劳顿,不惜己身而为国家者,修远求索,上下而欲觅同道者,皆吾之所求也。

故曰:愿嘤鸣以求友,敢步将伯之呼。

敬启者:二十八画生。

”(二十八画生即毛泽东,由毛泽东三个字繁体共二十八画而得。

)十一、纳于大麓,烈风骤雨弗迷毛泽东:“大风怎么了?大雨又怎么了?古人云:纳于大麓,烈风骤雨弗迷。

今天我和老蔡算是好好体会了一把。

”蔡和森:“没错,风,浴我之体;雨,浴我之身;烈风骤雨,浴我之魂!”风雨中齐诵:《庐山谣寄卢侍御虚舟》李白我本楚狂人,凤歌笑孔丘。

手持绿玉杖,朝别黄鹤楼。

五岳寻仙不辞远,一生好入名山游。

庐山秀出南斗旁,屏风九叠云锦张,影落明湖青黛光。

金阙前开二峰长,银河倒挂三石梁。

香炉瀑布遥相望,回崖沓障凌苍苍。

翠影红霞映朝日,鸟飞不到吴天长。

登高壮观天地间,大江茫茫去不还。

黄云万里动风色,白波九道流雪山。

好为庐山谣,兴因庐山发。

闲窥石镜清我心,谢公行处苍苔没。

早服还丹无世情,琴心三叠道初成。

遥见仙人彩云里,手把芙蓉朝玉京。

先期汗漫九垓上,愿接卢敖游太清。

(译文:我本是楚狂人,唱着凤歌笑孔丘。

手里拿着绿玉杖,清晨就辞别了黄鹤楼。

寻访五岳找仙人,不畏路程远,这一生就喜欢踏上名山游。

秀美的庐山挺拔在南斗星旁,九叠云屏就像是锦幕张,山影在鄱阳湖上映出青黛光。

石门在山前开,香炉峰和双剑峰高耸入云真雄壮。

三叠泉水飞泻而下,像银河倒挂一样。

香炉峰和瀑布遥遥相望,曲折回旋的山崖、层层叠起的峰峦直插穹苍。

山色苍翠,红霞映朝阳,鸟迹看不见,只有吴天寥廓苍茫茫。

登上高山,满怀豪情让目光驰骋在天地间,大江悠悠东去不回还。

黄云涌出,万里天色变,九条支流,白波滚滚有如流动的雪山。

心情真好啊,写出这首《庐山谣》,面对庐山,更使我诗兴发。

悠闲中,我对着石镜洗净尘世心,谢公的行迹早就被苍苔填没。

我早就服下仙丹再没有尘世情,三丹和积,可说是学道已初成。

远远望见仙人正在彩云里,手捧着莲花去朝拜玉帝。

早已约好天神会面在九天之上,希望迎接你一同邀游太清。

)十二、湖南一师校歌衡山西,岳麓东,城南讲学峙其中。

人可铸,金可熔,丽泽绍高风。

多材自昔夸熊封。

男儿努力蔚为万夫雄。

十三、润之谈袁世凯“上苍令其灭亡,必先令其疯狂。

……大乱就大乱,治乱更迭,这本来就是一件天理循环的事,再说,无一乱不可得一治。

”十四、润之对夏默庵联绿杨枝上鸟声声,春到也,春去也。

清水池中蛙句句,为公乎?为私乎?十五、萧子升“天下无双”联旧书常读出新意俗见尽弃做雅人十六、润之谈人生“什么是最可贵的,就是这种从不气馁、永远饱含希望、相信自己、相信未来的胸襟才是最可贵的。

就好像这雨,你别看它下得这么大,好像挡着别人的去路一样,可我相信,它终归会停,天也终归会晴。

”“我毛润之没有别的本事,就一条,一辈子相信天无绝人之路,太阳明天照样出。

”“自信人生二百年,会当水击三千里。

”“与天奋斗,其乐无穷!与地奋斗,其乐无穷!与人奋斗,其乐无穷!”十七、孔昭绶演讲“有一个词,我相信大家都听说过——支那。

这是日本对中国的称呼,在日本人嘴里,中国就是支那。

我们所有的中国人,都是支那人。

那么“支那”到底是什么意思呢?起初我也不清楚,只知道这是自隋朝起,从天竺语摩诃至那中派生的一个对中国的称呼,词意并无褒贬。

可就在五年前,五年前我在日本留学的时候,日本学校给我准备的学籍表上,填写的就是支那人孔昭绶。

每次遇到日本人的时候,他们都会说:“看,支那人来了。

”他们当时说话的表情,我想我这一辈子都不会忘记。

那是一种看到了怪物,看到了异类,看到了某种不洁净的东西,看到了一头猪混到人群里,才会表现出的轻蔑和鄙夷。

于是我就去查字典,我不相信日本人的字典,我查的是荷兰人出的1901年的荷兰大百科通用辞典。

我查到了,“支那:中国的贬义称呼,常用于日本语,亦指愚蠢的、精神有问题的中国人。

”这就是支那的解释。

耻辱啊!耻辱!我泱泱大国,巍巍中华,竟成了诸般列强眼中的蛮荒未开化之地。

耻辱啊!我四万万同胞竟成了任其宰割的鱼肉。

人,不可不知耻。

耻,有个人之耻,国家之耻。

德守不坚,学识愚昧,身体衰弱,遭人白眼,乃个人之耻。

纲纪扫地,主权外移,疆土日蹙,奴颜卑膝,乃国家之耻。

我四万万同胞,如果人人为人所耻,则国家必为人所耻,一个国家被人耻笑,那么个人也将成为被别人耻笑的把柄。

支那之耻,无有个人与国家之分,此乃我中华全体之奇耻大辱!今日之日本,处心积虑,虎视眈眈,视我中华为其囊中之物,大有灭我而朝食之想,已远非一日。

今次,“二十一条”的强加于我,是欲将我中华亡国灭种的野心赤裸裸地表现。

而袁世凯政府呢,曲意承欢,卑躬屈膝,卖国求荣,他直欲将我大好河山,拱手让于日寇,此等卖国行径如我国人仍浑浑噩噩,仍然任其为之,中华灭亡,迫在眉睫!!!夷狄虎视,国之将亡,多少国人痛心疾首,多少国人惶惶不安呢!是啊,大难来临了,国家要亡了,这样的灾难什么时候才是尽头,老天爷为什么不开开眼,劈死这些贪婪的强盗。

这些抱怨,这些呼号,我们听过无数回,也说过无数回,可抱怨有什么用呢?我们恨这些强盗,恨得牙痒痒的。

可是恨,救不了中国!大家都知道,南满铁路,东蒙铁路,都归于日本人之手,山东权益也归于日本人之手。

要旅顺,要大连,整个长江流域所有的矿产要归日本来开采,一国之政治军事财经各项都要请日本人担任顾问,所有的武器要跟日本去买,就连我中国的警察都要跟日本来合作,这还能算是一个主权国家吗?这究竟是为什么?为什么局势会这样?国家为什么会落到了如此的地步?有人说,是因为国势积弱,无力维护自己的利益;有人说,是因为袁世凯政府太腐败,在列强面前,只知一味退让;还有人说,是因为国人太冷漠,仁人志士的呼号像一道道警钟,却难以唤醒他们麻木的心灵。

我们坐在这里,痛斥列强,痛斥一切让中国落后挨打受欺负的人和事的时候,你的心中有没有想过,我们每一个中国人应该为国家的落后承担些什么样的责任?应该为这个民族的强大和兴盛担负起什么样的义务?天下兴亡,匹夫有责。

这个匹夫不是指除你之外的别人,而是首先应该包括你自己。

我们都希望国家强大,但是我要在这里告戒大家一句:不能光有恨!我们要学会将仇恨埋在心底,把悲愤化为动力,我们要拿出十倍的精神,百倍的努力,卧薪尝胆,发奋图强,振兴中华,做得比任何人更好,更出色,这才是每一个中国人应尽的职责。

国家之广设学校,所为何事?我们青年置身于学校,又所为何来?正因为一国之希望,在于青年;一国之未来,要由青年来担当。

当此国难之际,我青年学子,责有悠归,更肩负着为国家储备实力的重任。

(这个时候,军队来抓人了)不要乱,同学们,同学们。

大家不要乱,不要乱,大家不要乱!听我把话说完。

没有什么了不起的,不就是要抓我孔昭绶吗?我今日走上这个讲台,外面的情况就早已在意料之中,死算什么?感国家之多难,誓九死以不移,虽刀锯鼎镬,又有何辞!人固有一死,死得其所,则不亦快哉!同学们,一师的老师们,一师的未来,就拜托诸君了,昭绶此去,如沐春风矣!告辞了。

”十八、方维夏、黎锦熙两位老师与润之谈心方维夏:“润之,你喜欢杜工部的诗吗?”毛泽东:“杜工部的诗凝练而深沉,饱含忧患,我很喜欢。

”方维夏:“光是一味地忧患,则不免沉闷伤情,消磨心志,那就不是杜甫了。

工部的诗,之所以光照千古,正因为满篇忧患之中,读来催生一股催人奋进的激昂,视天下为己任的气概。

正如这古城墙,封锁坚固数百年,却也挡不住这青草落地发芽,于沉闷中勃发出一道不屈的生机。

润之,你说对吗?”黎锦熙:“润之,我们都知道,你很苦闷。

今日之中国,教育的前途在哪里,青年未来之路该怎么把握,这个答案,我也在迷惘。

可是我记得你说过,你自从读了《世界英豪传》起,就很佩服华盛顿,华盛顿经八年苦战,方得以建国家,在这八年中,他失败过多少次,假如每次失败,他便一蹶不振,那历史还会有华盛顿这一伟人吗?”方维夏:“润之啊,如果你还想不明白,就看看天心阁的这副对联吧。

”毛泽东:“四面云山都入眼,万家忧乐总关心。

我明白了,老师,我明白了。

前途是坎坷,真理是难求,可不管它万般艰难困苦,不管它现实黑云压城,只要将万家忧乐这四个字记在心上,人自高远,心自广博。

纵是妖雾弥漫,也不过是一时的过眼云烟。

”十九、理想与感情毛泽东:“其实人的感情呢,是分不了那么清楚的。

理想、信念、抱负和感情不是一刀切开变成几回事,而是都混合在一起的。

那也就是说什么样的理想、什么样的信念,就会需要什么样的感情。

如果说这两个人对世界的看法,对人生对其他大事的追求想法都不一样,那么这两个人也就不可能有一样的感情了。

在这个世界上,每个人都有不同的追求和个性。

有个人呢,就像一支蜡烛,光芒也许并不耀眼,但却温馨、祥和。

他追求的是平平安安的生活。

可是有的人呢,却像一道闪电,一团烈火,熊熊燃烧,不顾一切。

也许他能成就惊天动地的事业,也许他能赢得世人莫大的敬仰,但同时也就注定了,他不会留恋那只属于两个人的温馨与浪漫。

因为还有更高尚更远大的理想,需要他去奉献。

这样的人,他的感情同样真挚,但却不见得被一般人所接受。

”杨开慧:“那可不一定。

蜡烛即使燃得再久,我想有的人,也宁愿去选择惊天动地的闪电。

”二十、片尾曲天穹高高鸿雁飞,书院深深松竹茂。

晓雾重重盼日出,大地茫茫风雨骤。

咏长夜,攀北斗。

蝶恋花,梦难求。

书翻千秋史,谈尽古今愁。

美哉潇湘伟少年,踏浪湘江竞风流。

名与利,莫问候。

书并剑,到心头。

挥毫万山红,举臂托飞舟

1913年的中国，正是清王朝覆灭，民国刚刚建立的第二个年头，旧的一切尚未打破，新的思想，新的文化也在蓬勃发展。

历经重重劫难的中华民族，在新旧交替的满目疮痍中，苦苦探寻着未来的出路，也悄然孕育着灾难中那微薄却终将照亮前程的阳光。

这是第一集的画外音，是整部剧的时代背景，最后一句则是全剧的核心内容。

就从电视剧的故事发生地——湖南省公立第一师范学校说起吧。

自1840年第一次鸦片战争爆发开始到新中国成立，湖南史说是半部中国近代史一点也不为过。

其中以湖南第一师范（以下简称一师）最为耀眼，她的三个学生：曾国藩（城南书院），黄兴，毛泽东。

一个组建湘军打败了太平天国，一个缔造了中华民国，最后一个建立了中华人民共和国。

至于她的其他学生，像左宗棠，谭嗣同等也都不逊色。

这所学校底蕴深厚，承古启今，这个在第一集的第一幕就能很明显地看出来。

陶斯咏随父亲到一师去，恰巧看到一师的外文教师费先生（德国人）拉着小提琴领着学生们唱校歌：衡山西，岳麓东。

城南讲学峙其中。

人可铸，金可熔。

丽泽绍高风。

多材自昔夸熊封。

男儿努力蔚为万夫雄。

男儿努力蔚为万夫雄。

城南：城南书院，湖南第一师范前身。

峙：高高地立起，如“水何澹澹，山岛竦峙”——曹操《观沧海》丽泽：《周易》“兑封”象义：“丽泽，兑。

君子以朋友讲习。

”“丽泽”意为两泽相连，其水交流犹如君子朋友通过讲会而交流知识、学说。

绍：作动词，义为：继续；继承。

如“绍，继也”——《说文》高风：高尚的品格。

丽泽绍高风：君子朋友们经常通过讲会而交流知识、学说，以此来继承先哲们高尚的品格。

多材自昔夸熊封：人才之多要从西周时熊绎被封荆楚说起。

岳麓书院门口，对联是惟楚有才，于斯为盛。

蔚：本义为草木茂盛，如“蔚蔚，茂也”——《广雅•释训》，“望之蔚然”——宋•欧阳修《醉翁亭记》，这里是指荟萃，聚集，如“蔚为大观”。

歌词蕴含了多少湖湘文化在里边（回想我所读过的学校的校歌，实在惭愧），这是中；穿着中式服装的费先生和他拉的小提琴来自海外，这是西。

开篇便点明了学校的特色，中西结合，新式学堂。

向警予点出了歌词的问题所在，最后一句“男儿努力蔚为万夫雄”，为什么一定是男儿，女儿不行吗？

旧的一切尚未打破。

一师要进行新一届的招生，向警予也想报考，却被袁仲谦以“男女之大防”赶走。

向警予气不过，与陶斯咏商量“女扮男装”考一师。

这次“女扮男装”非常精彩，同时也引出了两段感情。

一.青春的情感很多剧的“女扮男装”就是个笑料，基本上是奔着被识破去的，识破的原因很多，就不一一赘述了。

而向警予的“女扮男装”大概是电视剧里最难被识破的一次了，她取了个笔名“向胜男”参加一师的入学考试，只让人代交文章，自己并不露面。

一师的入学考试结果出来了，“向胜男”名列第四，一二三名分别是毛泽东，蔡和森，萧子升，向警予记住了排在她前面的这三个名字。

同时在一师和周南任教的杨昌济将一二名的文章带到周南女中（名字取自周南女中，南化流行）传阅，蔡的文章，平实稳重，毛的则“气势汹汹”，向喜欢蔡的文章，陶喜欢毛的文章。

陶斯咏打趣平时“气势汹汹”的向警予不喜欢“气势汹汹”的文章，反而喜欢蔡的文章。

蔡和森人似其文，锋芒内敛，外柔内刚，后来向警予喜欢上他可能是性格互补的原因吧。

两篇文章引发的两个少女对异性的倾慕，这种“另类”的青春难能可贵。

周南女中门口，周礼尽在，南化流行。

在观止轩书店，陶斯咏与毛泽东二次相遇，二人互道名字。

毛泽东直接说出了陶斯咏的名字典故：出自《礼记·檀弓》“喜斯陶，陶斯咏......”

试想，一个男生在书店搭讪一个女生，在问知她的名字后说出她名字里的典故，这得多浪漫多美好。

天忽然飘起了雨，两人就在书店门口聊了起来。

陶斯咏喜欢李煜的《浪淘沙》“帘外雨潺潺，春意阑珊，罗衾不耐五更寒。

梦里不知身是客，一晌贪欢。

”毛泽东则喜欢杜甫的《春夜喜雨》“好雨知时节，当春乃发生。

随风潜入夜，润物细无声。

”他认为诗人写诗言志，不能像李煜一样只想到自己的一亩三分地，应该要有杜甫那样的胸襟。

虽说这只是个人喜好的不同，却从一开始暗示了两个人的未来。

剧末，陶斯咏为了躲避与表哥王子鹏的婚姻去找毛泽东，毛泽东说他只把斯咏当朋友。

她梦想她的浪漫，我执着我的责任。

或许青春总是有遗憾的吧。

回到那场雨，最美的不是下雨天，是曾与你一起躲过雨的书店，是雨里的诗文相对。

毛泽东说他喜欢“伐木丁丁，鸟鸣嘤嘤。

出自幽谷，迁于乔木。

嘤其鸣矣，求其友声。

”谁说知音难求？

嘤其鸣矣，求其友声。

陶斯咏回去后将这八个字写在了初见毛泽东时借给他的书的第一页，大概从这个时候起，陶斯咏便喜欢上了毛泽东。

这场雨是本剧感情戏的高潮，卓文君碰到了她的司马相如，又更像是郭襄到了她的风陵渡口。

陶斯咏并不知道她跟毛泽东后来会发展什么样子，美好的邂逅怎能不让人憧憬未来，这应该是她的青春里关于男女最美好的回忆了。

与陶斯咏自由恋爱对应的是封建旧制给她的包办婚姻——和表哥王子鹏的娃娃亲。

两人唯一一次单独接触的戏是在教堂，一群小孩子跑过来问王子鹏要钱，王子鹏倒也给得大方。

若是换了部剧，陶斯咏可能会被王子鹏感动。

本剧没有，陶斯咏直接给王子鹏发了“好人卡”：“表哥你是个很好很善良的人，可是一个人光靠心地善良是不够的。

你可以发善心给这些孩子施舍，可你有没有想过，你能改变他们的前途，改变他们的命运吗？

中国到处都是这样的孩子，如果光是靠施舍，而不去为他们做点什么，那他们今天是这样，明天还会是这样。

甚至他们的孩子，他们孩子的孩子也会是这样。

这就是为什么我要去读师范，要去当老师的原因。

表哥，你看，看看你的这双手能为这些孩子做点什么，能为这个社会做点什么，能让你自己觉得你是一个有用的人......”这个千金不傻白甜，少爷也不纨绔。

王子鹏回家后用心思考陶斯咏说的话，从下人阿秀给他端的粥里意识到自己什么都不会，连碗粥都要被人煮好给他端过来，他决定去考一师，做个有用的人。

“富二代”们尚且如此进步，贫家子弟呢？

在毛泽东陶斯咏相遇的同一场雨里，刘俊卿遇见了赵一贞。

有意思的是，刘俊卿和赵一贞的两位扮演者在电视剧《血色湘西》里扮演的是一对夫妻——龙耀武和瞿月月，只是两段感情都是悲剧。

“哪个少年不多情，哪个少女不怀春”。

——《少年维特之烦恼》刘俊卿，父亲刘三根，是长沙城里大街上卖臭豆腐的。

父子名字差异之大，表达了穷苦的父亲对儿子成才的期望。

常言道“不患贫患不均”，一切的自卑与虚荣都源于比较。

刘俊卿被分到跟王子鹏同一个寝室，少爷穿着几十块大洋的皮鞋，吃着家里专程送过来的美味，这也还好。

只是当刘俊卿跟赵一贞的恋爱被赵父发现的时候，赵父毫不留情面地直戳刘俊卿的痛处：“没钱别跟我女儿交往。

”儿女情长，英雄“志”却不短。

刘俊卿终于抛开了虚荣，做了湖南将军汤芗铭的走狗，抓捕自己的校长，害死自己的父亲，站在爱国进步学生的对立面......后来，袁世凯倒台，汤芗铭也跟着树倒猢狲散，刘俊卿被抓进了监狱，赵一贞为了救刘俊卿答应嫁给别人。

刘俊卿出狱的那天，赵一贞出嫁。

无力抗拒婚姻的赵一贞自杀于婚轿中，血流了一路。

陶斯咏和向警予曾劝赵一贞远离刘俊卿，赵一贞说她知道刘俊卿干的坏事太多，但她相信刘俊卿对她的爱是真的，爱不会骗人。

通过赵一贞的话或许我可以理解《色·戒》，王佳芝为什么会喜欢上易先生，《色·戒》背后的张爱玲为什么会喜欢胡兰成（汪精卫的追随者，汉奸）。

他人很坏，但他对我很好，感情和是非本来就是两码事。

还有电影《芳华》里的刘峰和林丁丁，刘峰向林丁丁表白被拒绝，林丁丁说谁都可以喜欢她就活雷锋（刘峰的绰号）不行。

为什么呢？

恋爱是不患富患均，刘峰是活雷锋，是中央空调，他对林丁丁的好跟其他人没什么区别，林丁丁感受不到他的爱。

感情必须得是单一的，用情要专一。

这也是毛泽东没跟陶斯咏在一起的原因，他要去救他的中国，不能只想着自己的一亩三分地，我不能只对你好，我还得对大家好。

二.亲情毛泽东的父亲与母亲很好地诠释了“家严”与“家慈”。

毛泽东回家问父亲要钱考北大，毛父不同意毛泽东读书并将他关在家里。

半夜时分毛母将毛泽东放出来，临别之际，毛母对毛泽东说“娘这一世没什么用，只瞒着你爹攒了这点钱，找个便宜点的学堂好好念书吧，趁着你爹还没醒赶紧走吧。

”这个时候毛父出现了，他把一袋子钱扔到毛泽东面前说“听你娘的找个便宜点学堂读，要是不好好念书就给老子滚回来。

”刀子嘴，豆腐心。

毛泽东感动地说“爹娘你们放心，我一定会好好念书。

”在真实的历史中，毛泽东改了一首诗言志：孩儿立志出乡关，学不成名誓不还。

埋骨何须桑梓地，人生无处不青山。

后来毛母操劳过度患上了淋巴腺炎及其它杂病去世。

再说说刘俊卿的父亲刘三根。

刘俊卿的母亲可能很早就去世了，刘三根一个人既当家严又当家慈，我们能看到的是家慈占了主导地位。

刘俊卿读书要钱，刘三根卖臭豆腐卖不了几个钱，只得将女儿卖给王子鹏家，父女俩一起供刘俊卿读书。

一师开学第一天，刘三根挑着行李送刘俊卿入学。

方学监问刘俊卿刘三根是他什么人，刘俊卿说是雇的挑夫，刘三根愣了一下，说：“对，我是挑夫。

”俗话说棍棒底下出孝子，溺爱万万要不得，特别是穷人家的溺爱，单亲溺爱尤甚。

不然，只会索要无度，不知感恩。

刘俊卿看着王子鹏的新皮鞋，也想买一双，就去找刘三根要钱。

刘三根将女儿给他自己治病的钱都给了刘俊卿，自己平常就咽高粱饼度日。

此处让我想起了很多年前的新概念作文大赛，主题是“我眼中的中国农民”。

里面有一篇文章让人印象深刻，大意是主人公的父亲病重，在生死边缘徘徊，医生说能不能撑过去就全看他自己了。

然后母亲就跟父亲讲：“家里的房子又漏水了，地还没耕，二娃的学费还没着落……”家里人很不理解母亲为什么要说这些让父亲担心。

父亲听完，淡淡地说了一句：“扶我起来……” 病，就这么好了。

三.教育杨昌济给学生们上的第一节课是“修身”，俗话说修身养性，儒家说修身齐家治国平天下。

杨昌济问学生们的志向是什么，王子鹏说想当个老师教书育人，杨昌济说这是很崇高的理想。

刘俊卿说想通过自己的努力做一个很有学问的人上人，杨昌济没有说话。

一师校长孔昭绶说办教育是为国为民，校长与师生们不惧汤芗铭的淫威，开会怒骂日本帝国主义狼子野心；学生们印发册子揭露袁世凯复辟真相，办夜校教民工读书识字，组建学生军巡逻维护治安，这两百学生军甚至赤手空拳缴了三千北洋溃兵的械，保长沙古城于危难之间。

这些都符合湖湘文化的特点“经世致用”，像曾国藩组建湘军，谭嗣同百日维新，黄兴领导了黄花岗起义和武昌起义。

那是1913的中国，封建旧制尚未完全被扫除。

105年后的今天，在社会主义的中华人民共和国，很多学校似乎还比不上当年的湖南第一师范。

不是说非得抛开升学率去办素质教育，起码应该两者并重。

一师入学的第一天，孔校长说“什么叫人才，有德才有才，要是有才无德的话，将来一定会成为更大的祸害。

”就怕流氓有文化。

小学不谈，中学读书完全是功利性的，甚至大学也是如此，听室友讲有的实验室为了发文章而发文章，并没有研究出特别有用的东西。

记得《明朝那些事》里讲王阳明格物致知，知行合一，这点我很推崇，包括湖湘文化的“经世致用”以及“读万卷书，行万里路”，纸上得来终觉浅，绝知此事要躬行。

沁园春·长沙独立寒秋，湘江北去，橘子洲头。

看万山红遍，层林尽染；漫江碧透，百舸争流。

鹰击长空，鱼翔浅底，万类霜天竞自由。

怅寥廓，问苍茫大地，谁主沉浮？

携来百侣曾游，忆往昔峥嵘岁月稠。

恰同学少年，风华正茂；书生意气，挥斥方遒。

指点江山，激扬文字，粪土当年万户侯。

曾记否，到中流击水，浪遏飞舟？

风华正茂拍的烂..请求编剧重编,请求哪位导演重拍.请求原班人马出演...求续演经典之作..收视率一定高

刘俊卿，反一号。

这个人可怜、可恨、可悲、可恶。

这个人物，最大的性格特征，是自卑。

他生在贫穷的家庭，长期受到外界的嘲笑欺侮，他因此想要有一天出人头地，获得体面和财富。

然而，他骨子里却都是自卑。

这个自卑，不可小觑，他是刘俊卿许多卑劣行为的根源。

比如他偷考卷，就是原于嫉妒心。

嫉妒实际上就是自卑引发的。

一个自信饱满的人，是不知道什么叫嫉妒的。

嫉妒心又导致了他做出卑鄙的行为，使他丧失道德标准。

所以，我们可以说，刘俊卿性格的最大特点，就是由自卑而导致的极端利己主义。

导致他命运的第二个性格特点，则是没有善恶辨别力。

他信奉强者法则，而从不考虑当权者的政治立场。

他不惜一切代价努力往上爬，其实不过是做着黄粱美梦罢了。

因为他所依托的，是没落的封建余孽势力。

他把自己的前程寄附在衰落中的袁世凯统治集团上，是必然没有好结果的。

所以，他是个完全没有政治观点的人。

他的堕落以及他性格的形成，负主要责任的，是社会。

在一个笑贫不笑娼，道德体系衰弱的金钱社会中，他从小经受的是外人的冷眼、嘲笑，他的自尊得不到满足。

社会所给他的，只是冷遇，他所拥有的，只有自卑。

自卑的同时，他又必然渴望成为那些有权有势的“强者”，他瞧不起自己，瞧不起穷人。

除了社会原因，第二个重要原因就是家庭。

刘的父亲错就错在对刘俊卿的娇惯。

这种娇惯，使刘俊卿身在贫穷，心如少爷，最后使他的心灵无法接受自身的处境，终于导致人格扭曲。

刘的父亲是个好人，他付出了许多，可能是付出了太多，不让干活，就是教他鄙视劳动，向高利贷者下跪、向校长下跪，就是教他向权力俯首。

和刘俊卿家境最像的，是蔡和森。

然而蔡和森没有自卑感，因为他有一个好母亲，一个虽然在糊火柴盒却能够背诵拜伦诗歌的母亲。

这样的母亲，给与儿子的，绝不仅仅是文采，而且还有自尊和正确的思想。

蔡和森的母亲，不会像刘父这样，把外人当老爷，把儿子当少爷。

蔡母身上，我们感受得到她毅然离开封建家庭的铮铮骨气，感受得到他教育儿子的良苦用心。

有了这样的母亲，才会有蔡和森这样的好青年。

刘俊卿堕落的最后一个原因，是他个人。

我们看到，在电视剧中，刘俊卿身边有多少好的榜样，多少好的老师，可他偏偏只认准纪墨鸿。

刘俊卿身在一个朝气蓬勃的学府，没有去反思和改造自己，而是固步自封，坚守着出人头地的狭隘思想，这本身就是可笑可厌的。

他眼里只有对子鹏这样的少爷的羡慕；只有对纪墨鸿这样的衣冠楚楚者的羡慕。

他眼里没有国家兴亡、没有是非正误，而只有他自己。

从教育的角度来看，对于一个孩子，应该给与更多的关爱和教诲，采用正确的教育方法，给与他正确的人生观和价值观，使他长大以后活得正值、光明、自信。

从这个人的成长身上，我们应该反思。

反思自己是否也有鄙视劳动、鄙视劳动者的目光；反思自己是否也有爱慕虚荣的一面；反思自己在教育孩子时是否也会犯刘父那样的错误。

最后用一句话概括刘俊卿这个成功虚构的人物形象给我的启示：性格决定命运，选择决定人生。

非常优秀的青春片，充满了正能量，不造作，有历史真实的基础，所以就算有艺术加工，但是没有脱离基本史实。

弘扬了那个时代的青年追求进步，追求自由，追求爱情，追求民族解放与独立。

就算他们最后信仰不同，不代表他们反目成仇，反而是更真实地反映了各自的追求，都是为了个性的解放与灵魂的自由，他们幸运的投生于那个中国数千年未有之变局的大时代，他们大多数人，不管男女，并没有辜负那个时代。

因为他们每个人的追求，汇聚成中华民族的追求，他们每个人的自由，推动了整个民族的进步和自由。

这部片子，对得起它的名字《恰同学年少》。

我想这也是当年已经选择了共产主义信仰的那位28岁的湖南青年写进他的诗歌，怀念少年时代以及他自己的小伙伴们，同时寄许于自身命运与祖国民族未来的真实写照。